وصف بهشت

[۱۳۵] سند: قَالَ رَسولُ اللهِ‌‌ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): «شِبْرٌ مِنَ الجَنَّهِ خَیرٌ مِنَ الدُّنْیا وَ مَا فِیهَا»۱
ترجمه: رسول خدا‌ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): فرمودند: «یک وجب از بهشت، از همه‌ی دنیا و آنچه [از نعمت‌ها، خوشی‌ها، معادن، مزارع، مراتع، جواهرات و… که] در آن می‌باشد، بهتر است».

********************

[۱۳۶] سند: قال (علیه‌السلام) فی ما وعظ الله عز و جل به عیسی (علیه‌السلام): «یا ابْنَ مَرْیمَ لَوْ رَأَتْ عَینُک مَا أَعْدَدْتُ لِأَوْلِیائِی الصَّالِحِینَ ذَابَ قَلْبُک وَ زَهَقَتْ نَفْسُک شَوْقاً إِلَیهِ فَلَیسَ کدَارِ الآخِرَهِ دَارٌ تَجَاوَرَ فِیهَا الطَّیبُونَ وَ یدْخُلُ عَلَیهِمْ فِیهَا المَلَائِکهُ المُقَرَّبُونَ وَ هُمْ مِمَّا یأْتِی یوْمَ القِیامَهِ مِنْ أَهْوَالِهَا آمِنُونَ دَارٌ لَا یتَغَیرُ فِیهَا النَّعِیمُ وَ لَا یزُولُ عَنْ أَهْلِهَا یا ابْنَ مَرْیمَ نَافِسْ فِیهَا مَعَ المُتَنَافِسِینَ فَإِنَّهَا أُمْنِیهُ المُتَمَنِّینَ حَسَنَهُ المَنْظَرِ طُوبَی لَک یا ابْنَ مَرْیمَ إِنْ کنْتَ لَهَا مِنَ العَامِلِینَ مَعَ آبَائِک آدَمَ وَ إِبْرَاهِیمَ فِی جَنَّاتٍ وَ نَعِیمٍ لَا تَبْغِی بِهَا بَدَلًا وَ لَا تَحْوِیلًا کذَلِک أَفْعَلُ بِالمُتَّقِین‏»۲
ترجمه: امام معصوم (علیه‌السلام) درباره‌ی موعظه‌های خدای متعال به حضرت عیسی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «ای پسر مریم، اگر چشمانت آنچه را که برای دوستان شایسته‌ام آماده ساخته‌ام، می‌دید، از شـوق، دلت آب می‌شد و جانت به لب می‌آمد.
هیچ سرایی، چون [بهشت برین در] سرای آخرت نیست. در آنجا همه‌ی پاکان جمعند و فرشتگان مقرّب، بر آنان وارد می‌شوند. آنان از هراس‌های روز قیامت، در امانند. [بهشت] خانه‌ای است که در آن، نعمت‌ها تغییر نمی‌کند [یعنی نمی‌پوسد و فصلش به پایان نمی‌رسد] و از اهل آن سرای، زوال نمی‌یابند.
ای پسر مریم، [برای رسیدن به چنین سرایی] با دیگر تلاشگران، [با شور و شوق] کوشش کن که [رسیدن به] آن، آرزوی آرزومندان است. [و بدان که بهشت، بسیار] خوش‌منظر [و چشم‌نواز] است. خوشا به حال تو ـ ای پسر مریم ـ اگر از عمل کنندگان برای [رسیدن به] آن باشی، همراه با پدرانت آدم و ابراهیم [علیهما السلام] در بهشت‌ها و نعمت‌هایی که هرگز جایگزین و تغییری برای آن‌‌ها نخواهی خواست. [آری] من با پرهیزکاران چنین می‌کنم.»

********************

[۱۳۷] سند: قَالَ رَسولُ اللهِ‌‌ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): «لَا یدْخُلُ الجَنَّهَ أَحَدٌ إِلَّا بِجَوَازِ: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ هَذَا کتَابٌ مِنَ اللهِ لِفُلَانِ بْنِ فُلَانٍ أَدْخِلُوهُ جَنَّهً عَالِیهً قُطُوفُها دانِیهٌ»۳
ترجمه: رسول خدا‌ (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): فرمودند: «هیچ کس وارد بهشت نمی‌شود مگر با [داشتن] این مجوّز عبور: «به نام خدای مهرگستر مهربان، این، نامه‌ای است از خدا برای [اجازه‌ی ورود] فلان پسر فلان. او را به بهشتی برین که میوه‌هایش [فراوان و] در دسترس است، وارد کنید»

********************

۱. جامع الأخبار، شعیری، صفحه‌ی ۴۹۵؛ مجمع البیان، جلد ۵، صفحه‌ی ۴۱۲؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد ۸، صفحه‌ی ۱۴۸؛ سنن ابن ماجه، جلد ۲، صفحه‌ی ۱۴۴۸؛ المصنف ابن ابی شیبه، جلد ۸، صفحه‌ی ۷۹؛ حلیه الاولیاء، جلد ۴، صفحه‌ی ۱۰۸؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد ۱۴، صفحه‌ی ۴۵۶.
۲. کافی، محدث کلینی، جلد ۸، صفحه‌ی ۱۳۱؛ تحف العقول، ابن شعبه حرانی، صفحه‌ی ۴۹۷؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد ۱۴، صفحه‌ی ۲۹۳.
۳. اعلام الدین، صفحه‌ی ۱۴۸؛ مجمع البیان، جلد ۱۰، صفحه‌ی ۵۲۱؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد ۷، صفحه‌ی ۸۳؛ معجم الکبیر، جلد ۶، صفحه‌ی ۲۷۲؛ معجم الاوسط، جلد ۳، صفحه‌ی ۲۲۴؛ تاریخ بغداد، خطیب بغدادی، جلد ۷، صفحه‌ی ۹۵؛ تفسیر ابن کثیر، جلد ۸، صفحه‌ی ۲۴۲؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد ۱۴، صفحه‌ی ۴۸۲.